تعیین شیوع الکتروفیزیولوژیک آناستوموز مارتین گروبر در افراد عادی

هدف: ارتباط بین اعصاب مدیان و اولنار در ساعد که آناستوموز مارتین-گروبر نامیده می شود، توسط مطالعات آناتومیک و یا الکترودیاگنوستیک قابل اثبات است. دانش این آناستوموز از اهمیت ویژه ای در ضایعات محیطی اعصاب مدیان و اولنار برخوردار است. بنابراین در قدم اول -به عنوان هدف اصلی- شیوع این آناستوموز در جوامع مختلف باید تعیین گردد. مطالعه اخیر در بیمارستان شهدای تجریش در سال 1381 انجام شده است. روش بررسی: مطالعه در یک گروه 106 نفری (212 دست) که از نظر اعصاب محیطی دست ها کاملاً سالم بودند، انجام گرفت و افراد دارای بیماری های cts، نوروپاتی اولنار و پلی نوروپاتی از مطالعه حذف شدند. تحریک supramaximal روی اعصاب مدیان و اولنار در قسمت های پروگزیمال و دیستال داده و camp از عضلات a.p.b و a.d.m و f.d.i ثبت شد. کرایتریای تشخیصی آناستوموز شامل: 1- ارتفاع موج camp از عضله a.p.b و تحریک مدیان در قسمت پروگزیمال≤ دیستال؛ 2- ارتفاع موج camp از عضله a.d.m و تحریک اولنار در قسمت دیستال < پروگزیمال؛ 3- ثبت negative camp از عضلات f.d.i یا a.d.m و با تحریک عصب مدیان در آرنج. یافته ها: در این مطالعه 212 بازو (50 درصد راست و 50 درصد چپ) مورد بررسی قرار گرفت. متوسط سنی بیماران 26 سال بود و شامل محدوده ای بین 15 تا 45 سال می شد و 52 نفر از بیماران زن بودند. 11 نفر از 106 بیمار مورد مطالعه براساس معیارهای تشخیصی، دارای آناستوموز بودند که شیوع 3/10 درصد را شامل می شود. نسبت زن به مرد نیز 4/7 است. نتیجه گیری: براساس این مطالعه شیوع آناستوموز حدوداً 10 درصد است؛ در حالی که در آخرین مطالعات دیگر شیوع آن 34-31 درصد گزارش شده است که برای اثبات آن لازم است مطالعات دیگری در سطح وسیع تری از جامعه به انجام برسد.